به نقل از «ایسنا»

برای اجرای آوازها و رقص‌های محلی مذاکره کنید

تاریخ انتشار: ۲۳ مهر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۸۸۷۲۰۹

چهره ماندگار میراث فرهنگی با اشاره به نقش جشنواره‌ها در زنده نگه‌داشتن و ترویج سنت‌ها، گفت: در مصوبه یونسکو، آواز و رقص محلی و بومی یکی از مهم‌ترین شاخص‌های میراث ناملموس است. باید با مقامات مذاکره کرد بعضی از رقص‌های محلی و بعضی از آوازهای محلی و لالایی‌های مادران مناسب اجرا و جشنواره است و یا می‌توان برای ساختن بعضی از سازها و نواختن بعضی سازها مجوز گرفت.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به گزارش ایسنا، عبدالرحمن وهاب‌زاده، چهره ماندگار میراث فرهنگی درباره اهمیت جشنواره‌های فرهنگی و رسانه‌ای بیان کرد: جشنواره‌ها  مراسمی زنده هستند، در یادها می‌مانند و به خاطره تبدیل می‌شوند. جشنواره‌ها تاثیرگذارترین عامل برای تبلیغات یک ایده و منظور هستند، منتها در این عصر (قرن ۲۱، دوران دیجیتال و هوش مصنوعی)  و تغییر روش زندگی و دغدغه‌های مردم به‌ویژه نوجوانان و جوانان برپا کردن مراسم‌هایی به نام جشنواره می‌تواند به ترویج یک فکر یا زنده کردن سنت‌های از بین رفته یا در حال از بین رفتن کمک کند.

او اضافه کرد: به نظر من جمع کردن عده‌ای برای آموزش، یادآوری یا تبلیغ هدفی خاص (میراث معنوی) مستلزم تامل، تفکر و هزینه است. با توجه به نگرانی‌های نوجوانان و جوانان در این زمانه در جهان به طور عام و در ایران به طور خاص راه‌های خاص می‌طلبد.

این پیشکسوت مرمت که به مناسبت برگزاری جشنواره چندرسانه‌ای میراث فرهنگی، گفت‌وگو می‌کرد، ادامه داد: مکان جشنواره، راحتی محل و دسترسی مناسب به محل مهم است. فضای جشنواره باید آنچنان شاد باشد که خاطره آن در ذهن ماندگار شود. با توجه به کم‌توان بودن (توان مالی) اقشاری که می‌خواهیم برای این هدف گردهم آوریم، آموزش بدهیم یا پیامی تلقین کنیم احتیاج به هزینه مالی ندارد.

او همچنین برای پیشنهاد گفت: باید استادکاران شناخته شوند؛ جا و مکان و حقوق  در سفرهایی که به انگیزه این جشنواره‌ها برگزار می‌شود، پیش‌بینی شود. مثلاً در منطقه اورامانات در کردستان به علت داشتن طبیعت سخت در ماه‌های زمستان و نبودن دسترسی به شهر در خود و با خود زندگی کرده و از کفش تا لباس تا خوراک و آذوقه زمستانی خودشان را تهیه کرده‌اند. جانماز، جاجیم و تمام بافتنی‌ها و ابزارآلات اولیه از ابداعات خودشان بوده است که حال بیشتر یا به تاریخ پیوسته یا در حال موت است، می‌توان بعضی از استادکاران این خطه را برای آموزش به جشنواره آورد و کارگاه گذاشت.

وهاب‌زاده افزود: در تبریز انواع ابزارآلات مربوط به فرش به طور سنتی تهیه شده است. از ساز سنتی عاشیقی فقط چند نفر زنده مانده‌اند که هنوز ساز می‌سازند. انواع آش‌های محلی و غذاهای سنتی (دلمه، کوفته تبریزی و...) در مصاف با فست‌فودها شکست خورده‌اند، جمع‌ کردن این استادکاران و تر و خشک کردنشان هزینه دارد.

او همچنین اهمیت این جشنواره‌ها را در زنده نگه‌داشتن این سنت‌ها و در صورت امکان رایج کردن دوباره آن دانست و اظهار کرد: هنوز بعضی از این پندها و حرفه‌ها می‌تواند در این زمانه به مصاف نوآوری‌های بی‌معنی برود. رسانه‌ها می‌توانند در اطلاع‌رسانی زحماتی که کارشناسان و عاشقان میراث فرهنگی سرمایه‌گذاری می‌کنند، کمک کنند تا پایدار بمانند.

این چهره ماندگار میراث فرهنگی درباره چگونگی جلب مشارکت مردم برای حفاظت از میراث فرهنگی ناملموس و ملموس، با ابزارهای هنری و رسانه‌ای، گفت: جذابیت جشنواره، سرمایه‌گذاری میراث فرهنگی، تعیین محل، شاد بودن جشنواره، تساهل مقامات با مردم در جریان و زمان برگزاری جشنواره، پذیرایی مناسب از بازدیدکنندگان مخصوصاً آن‌هایی که از راه دور می‌آیند باید به نحوی باشد که مردم مشارکت کنند، استقبال کنند، مردم جشنواره را مردمی بدانند، حتی‌الامکان نظارت دولت و مدیریت دولت نامرئی باشد. خوشبختانه عملکرد میراث فرهنگی تا به حال با مردم تنش‌آفرین نبوده است.

او افزود: وقتی زمینه برگزاری جشنواره، اسکان، دعوت استادکاران و تساهل دولت مناسب باشد، مشارکت مردمی خوب می‌شود، آن وقت است که رسانه‌ها (رادیو، تلویزیون، روزنامه‌ها) به میدان می‌آیند و مفید واقع می‌شوند.

وهاب‌زاده تاکید کرد: فراموش نشود بازتاب افکار عمومی خیلی قوی‌تر از رسانه‌هاست و مردم می‌توانند خودشان مناسب‌ترین رسانه باشند.

او ادامه داد: در مصوبه یونسکو آواز و رقص یکی از مهم‌ترین عوامل میراث ناملموس است. باید با مقامات مذاکره کرد بعضی از رقص‌های محلی و بعضی از آوازهای محلی و لالایی‌های مادران مناسب است و یا برای ساختن بعضی از سازها و نواختن بعضی سازها مجوز گرفت.

این چهره ماندگار میراث فرهنگی درباره چرخشی شدن مکان برگزاری جشنواره، اظهار کرد: این جشنواره سال گذشته در یزد بود، امسال در قزوین خواهد بود. مردمان یزد به علت کویری بودن و مردمان قزوین به علت منطقه متفاوت دارای عادات، سنن، خوراک، لهجه، آواز و رقص متمایز هستند. البته که ما همه ایرانی هستیم و اشتراکات و تفاهم‌هایی با هم داریم.

 او اضافه کرد: ایران یک رنگین‌کمان خدادادی است و هر استانی طعم و رنگ و بوی خودش را دارد که باید بشناسیم و بشناسانیم.

وهاب‌زاده در ادامه نقش رسانه‌ها را در معرفی و شناسایی میراث فرهنگی مهم دانست و اظهار کرد: خیلی از کشورها که نفت و گاز و طلا ندارند از درآمدهای گردشگری امور مملکت را مدیریت می‌کنند. ما به عللی غفلت کرده‌ایم و خیلی جدی وارد این مبحث نشده‌ایم. البته ما نوع جذب گردشگری‌مان فرهنگی است، به واسطه اسلامی بودن مملکت نمی‌توانیم از نوع گردشگری ترکیه‌ای یا فرانسوی یا اسپانیایی داشته باشیم  و از همین حالا باید به فکر تقویت و یا به وجود آوردن پایه‌های آن باشیم که اولین آن می‌تواند جذب و به‌کارگیری استادکاران هنوز زنده هنرهای متروکه و در حال مرگ در مناطق دورافتاده باشد، شاید هنوز دیر نشده است، ولی باید جدی بود.   هنوز خیلی از هنرها، صنایع و حرفه‌های بومی در حال مرگ می‌تواند دوباره احیا شود و برای تبلیغ و آموزش مفید باشد.

این کارشناس میراث فرهنگی، همچنین استفاده از استادکاران برای انتقال تجربه در فضای مناسب عینی و عملی را برای غنی‌ترن شدن محتوای جشنواره‌ها پیشنهاد کرد و در ادامه گفت:  مشارکت مردم در صورتی با استقبال روبه‌رو می‌شود که مردم در آن جشنواره احساس خودی بودن کنند، راحت باشند، امکانات اولیه فراهم باشد، دست‌اندرکاران (استادکاران و همکاران) با رغبت پذیرایی کنند، جشنواره خودمانی باشد و هیچ‌کس احساس بیگانگی نکند و اما مهم این است که این جشنواره و جشنواره‌های بعدی راه صاف‌کن هستند،   پایه و مقدمات جشنواره‌های بعدی و آتی خواهند بود. خیلی مماشات می‌خواهد.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: چهره ماندگار میراث فرهنگی میراث فرهنگی لالایی آواز رقص محلی جشنواره میراث فرهنگی قتل داریوش مهرجویی داريوش مهرجويي جشنواره فیلم کوتاه تهران سازمان تبلیغات اسلامی حمله به غزه تئاتر هامون مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس آیت الله رمضانی قتل داریوش مهرجویی داريوش مهرجويي مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس جشنواره فیلم کوتاه تهران چهره ماندگار میراث فرهنگی برگزاری جشنواره جشنواره ها وهاب زاده رسانه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۸۸۷۲۰۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

قصه سنگلج به کجا رسید؟

اوایل اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۳ پریسا مقتدی ـ مدیر تماشاخانه سنگلج ـ از تخریب ساختمان همجوار این بنای تاریخی، که در سال ۱۳۸۸ به شماره ۲۷۴۶۹ در فهرست میراث ملی ایران ثبت شده است، خبر داد و با توجه به لرزش‌هایی که هنگام تخریب به این تماشاخانه وارد شده و از آنجا که این بنا روی قنات قرار گرفته و پیش‌تر هم فرونشست داشته است، ادامه تخریب ساختمان کناری و به دنبال آن گودبرداری و ساخت سازه‌ای جدید را تهدیدی جدی برای تماشاخانه سنگلج اعلام کرد. از سویی، تخریب این ساختمان ظاهرا غافلگیرکننده بوده، چون آنطور که مدیر کل هنر‌های نمایشی گفته آنها تا پیش از عید پیگیر بودند تا آن ساختمان به این تماشاخانه واگذار شود.

کاظم نظری ـ مدیر کل هنر‌های نمایشی ـ نیز گفته بود: «شهرداری تهران بدون هیچ‌گونه هماهنگی با وزارت میراث فرهنگی و گردشگری دست به این اقدام غیراصولی و غیرقانونی زده است و برای چال‌برداری در این مکان باید از وزارت ارشاد و میراث فرهنگی مجوز بگیرد»، اما محسن سعادتی ـ معاون میراث فرهنگی استان تهران ـ به ایسنا گفت که «شهرداری پیش از تعطیلات نوروز از اداره کل میراث فرهنگی استان تهران استعلام گرفته بود و پاسخ به آن استعلام این است که طبق ضوابط حریم مصوب بافت سنگلج می‌توانند ساختمان را بسازند.»

معاون میراث فرهنگی استان تهران که به تازگی از تماشاخانه سنگلج و ساختمانی که در جوار آن تخریب شده، بازدید کرده است، اظهار کرد: ساختمان را شهرداری تخریب کرده و زمانی که از آن بازدید کردم درحال تخلیه نخاله‌ها بودند.

او در پاسخ به این پرسش که چرا با وجود آنکه تماشاخانه سنگلج در فهرست آثار ملی ثبت شده و عرصه و حریم مشخص دارد، ساختمان همجوار آن تخریب شده و متعاقبا اجازۀ ساخت سازۀ جدید در عرصه و حریم آن داده شده است؟ گفت: مِلکی که تخریب شده است و برای آن استعلام گرفته شده بود، بنای تاریخی و میراث فرهنگی نبوده است. از طرفی، طبق ضوابط حریم، اگر یک بنای تاریخیِ ثبت‌شده داخل حریم مصوب دیگری قرار داشته باشد، مقررات و ضوابط آن حریم مصوب، ملاک خواهد بود. ساختمانی که تخریب‌شده در بافت تاریخی سنگلج بوده، پس ضوابط حریم این بافت شامل حال آن می‌شود. شهرداری استعلام گرفته و این موارد به آنها ابلاغ و تاکید شده است که ملاک باید ضوابط عمومی حریم مصوب باشد.

معاون میراث فرهنگی استان تهران درباره اینکه براساس ضوابطی که میراث فرهنگی ابلاغ کرده است، ساختمان همجوار تماشاخانه سنگلج تا چند متر اجازه ساخت دارد؟ گفت: ساخت و ساز باید مطابق با قوانین و ضوابط حاکم بر حریم بافت سنگلج باشد، که سازه‌ها در حریم این بافت می‌توانند ۱۲ متر ارتفاع داشته باشند.

سعادتی در پاسخ به برخی اظهارت درباره ساخت ساختمانی ۲۰ طبقه در جوار تماشاخانه ثبت ملی سنگلج، اظهار کرد: از این موضوع اطلاعی ندارم. آنها باید مطابق با قوانین و ضوابط حاکم در بافت سنگلج این ساختمان را بسازند، که طبق این ضابطه می‌تواند تا ۱۲ متر باشد. در این مورد، ضابطه عمومی حریم مصوب ملاک عمل ما است.

معاون میراث فرهنگی استان تهران در پاسخ به نگرانی‌های تماشاخانه سنگلج درباره آسیب و خسارات احتمالی وارده به این بنای قدیمی، با توجه به لرزه‌هایی که هنگام تخریب ساختمان همجوار به آن وارد شده و خطراتی که از بابت تشدید فرونشست پیش‌بینی شده است، تاکید کرد: هنگام ساخت سازۀ همجوار نباید خسارتی به ملک ثبت ملی‌شده تماشاخانه سنگلج وارد شود و معیار‌های مهندسی و حفاری در حریم مصوب باید مدنظر قرار گیرد.

سعادتی در پاسخ به نگرانی‌هایی نسبت به عمق گودبرداری ساختمان جدید واحتمال ساخت طبقات بیشتر در زیر زمین که تماشاخانه سنگلج را در تهدید بیشتر قرار خواهد داد، گفت: درباره ساخت طبقات در عمق زمین اطلاعی ندارم. به هر حال میراث فرهنگی بازدید‌های مستمر خود را خواهد داشت تا مشکلی پیش نیاید. برای ما هم بنا‌های تاریخی که ثبت ملی شده‌اند خط قرمز هستند. میراث فرهنگی در کنار تماشاخانه سنگلج است و تا جایی که بتواند از آنها دفاع می‌کند.

منبع: ایسنا

باشگاه خبرنگاران جوان فرهنگی هنری میراث و گردشگری